Kijken en spreken

Lang geleden was ik met mijn vriendin E. in Wenen. Dat was toen een aangenaam burgerlijke stad met beleefde mensen en een aantal gigantisch grote musea, die op onregelmatige tijden open waren. Als wij zo’n gebouw bezochten, dan ging E. voor het eerste schilderij staan en bekeek het grondig. Als zij naar schilderij twee ging, ging ik naar zaal twee. Als ik het gehele museum bekeken had, had zij een zaal in zich opgenomen. Ik was getrainder dan zij in kunst, maar het verschil in tempo kon daaraan niet geheel geweten worden.

Continue reading

Servies

Er was een periode dat mijn vader een keer per maand, nadat hij zijn salaris gekregen had, naar de Bijenkorf ging en nieuwe onderdelen kocht voor ons servies. Mijn moeder noch vader kwam uit een familie waar je als huwelijkscadeau een servies voor twaalf personen kreeg. Bovendien was het vlak na de oorlog en er was niet zoveel.

Continue reading

Leidslieden

We hebben het mooiste speelgoed ter wereld gekregen: de menselijke hersenen. Alleen is men vergeten er de gebruiksaanwijzing bij te doen.

Continue reading

Vaderlijke Cultuur

Ik heb een mooie muzikale herinnering: de eerste stereo-uitzending op de radio in de Nederlandse ether. De enige twee zenders die toen bestonden, werkten samen om de Nederlandse bevolking te laten genieten van de Mattheuspassie in stereophonische geluidsweergave. Eén zender voor één kanaal.

Continue reading

Meisjes

Ik had alleen maar een broer. Mijn vriend Jos had alleen maar broers. En zowel de lagere school als het gymnasium waren jongensscholen. Tot mijn zestiende zat ik daar niet zo mee. Mijn hormonen begonnen zich wat laat te ontwikkelen. Herstel, ik wist pas op latere leeftijd wat ik ermee moest doen.

Continue reading