Zieke strijd

Ik heb diabetes. Daar heb ik weinig tot geen last van. Maar ik had een vriend die er aan dood gegaan is. Ik denk er dus niet luchthartig over. Toch zal ik nooit iets in de diabetescollectebus stoppen, noch iets aan het Diabetesfonds overmaken. Hetzelfde geldt voor fondsen die middelen werven voor allerlei andere ziektes.

Er zijn bij de Belastingdienst meer dan 40.000 ANBI’s. Dat zijn Algemeen Nut Beogende Instellingen. De uitgever van dit tijdschrift is er ook zo een. Als u ons geld doneert, dan hoeven wij daar geen belasting over te betalen. Nu zijn wij kleine krabbelaars.

Maar neem bijvoorbeeld de Hartstichting. De directeur verdiende vorig jaar € 184.713. Dat zal die man ongetwijfeld ten volle waard zijn. Ik begrijp daar niks van, maar ik kom nog uit de tijd dat men in zijn vrije tijd nobele dingen deed en een jaarlijks uitje voldoende was ter beloning. Opoffering leidde tot een hogere plek in de hemel of zoiets. Ze hebben een nieuwe directeur nodig. Die moet in het verleden succes geboekt hebben met het implementeren van een nieuwe strategie en het versterken van de executiekracht van een organisatie. Hij moet bovendien een visie hebben op merkontwikkeling. Ze zijn daar heel open over.

De Hartstichting doet aan wetenschappelijk onderzoek, voorlichting, preventie en patiëntenzorg. Het is moeilijk om hier bezwaar tegen te hebben, hoewel de benaming van een programma van de hartstichting ‘Passie voor Preventie’ is. Dat bezorgt mij enige rillingen. Maar dit terzijde. Als deze activiteiten nodig zijn, geeft de overheid te weinig uit aan dit soort activiteiten. Dat is bevreemdend, maar het zou kunnen.

Nu hebben we ook de Nierstichting. Evenzeer belangrijk, hoewel de directeur iets minder verdient. Het hart is waarschijnlijk belangrijker dan de nieren. Als je hart fantastisch werkt en je nieren falen, moet je aan de dialyse. Je hebt dan wel een soort van leven.

Verder hebben we de Hersenstichting. Die directeur verdient de helft van die van de Hartstichting, maar de hersenmensen halen veel minder geld binnen dan hun hartcollega’s. Toch zijn onze hersens niet onbelangrijk. Ikzelf heb liever dat mijn hart het wat minder doet dan dat mijn hersens gaan rommelen. Maar dat is heel persoonlijk.

De directeur van CliniClowns verdient weer zo’n 20.000 meer dan die van de Hersenstichting. Een cliniclown schijnt twee ton per jaar te kosten. Dat krijgt hij zelf niet, maar dat is nodig om hem adequaat in te zetten. Lachen is uiteraard gezond. Zonder hersens kun je volgens mij niet lachen, maar ik wil niet beweren dat dit een wetenschappelijke uitspraak is.

En dan hebben we natuurlijk het Aidsfonds, het Astmafonds, het Autismefonds, de Brandwonden Stichting, het Epilepsiefonds, Homeopaten zonder Grenzen, het Huidfonds, de KWF Kankerbestrijding, het Oogfonds, het Reumafonds en Zeehondencrèche Lenie ’t Hart.

En er zal ongetwijfeld een Neusstichting, een Miltfonds en een Aambeienvereniging zijn.

Al deze instanties zijn op zichzelf ongetwijfeld nuttig. Maar stel dat ik per jaar honderd euro aan goede medische doelen wil uitgeven, hoe moet ik dat dan verdelen? Het is wellicht ouderwets, maar iets aan jezelf geven vind ik niet kunnen. Dus het Diabetesfonds valt af. Ik heb ook een ‘ernstige artrose’ aan mijn rechter grote teen, dus ook geen Reumafonds. Maar aan de andere kant heb ik een vriend die ernstig diabeet is, dus toch maar wel? Diezelfde vriend werkt bij het Aidsfonds en ik wil niet dat hij ontslagen wordt. Een uurloon van hem doneren? Een zeergeliefde van mij heeft zwakke nieren, maar ze heeft er meer aan als ik lekker zout- en kaliumarm voor haar kook. En mijn hersens mogen naar Dick Swaab en zijn companen.

Ik vrees dat er persoonlijk veel hiërarchie aan te brengen is in ziektes en kwalen. Als u voor de rest gezond bent, maar aan slapeloosheid lijdt, is dat voor u het ergste ter wereld. Een verstuikte teen is voor een beroepsvoetballer rampzalig. En zonder Epo schijn je de Tour de France niet te kunnen winnen. Men vergeet in die kringen wel eens dat Epo slechte nieren helpt.

Als u een tientje geeft aan de nieren, kunt u datzelfde tientje niet aan de longen geven. Uw bijdrage aan de dementen gaat niet naar de autisten. U mag uw eigen hiërarchie aanbrengen, dat is u vergund.

Maar er schijnt dus wel een officieuze hiërarchie te zijn, gesymboliseerd door directeurssalarissen. Hart, nier, kanker, astma, reuma, aids, hersens. In die volgorde. Ze vissen allemaal in dezelfde vijver. Maar we schijnen een goedgeefs volk te zijn. Er is nog geen directeur ontslagen wegens gebrek aan fondsen. Van uw geld wordt overigens een gedeelte besteed om nog meer donaties binnen te halen.

Wat die fondsen doen is voor een leek niet te beoordelen. En het is onmogelijk te beoordelen welk fonds het meest nuttig is. Het komt er op neer dat degene met de beste reclamecampagne het meeste ophaalt. De Hartstichting heeft het gemakkelijk bijvoorbeeld omdat een hart zo lekker symbolisch is. Dat heeft een nier niet. Dat is een boon met een afvoerleiding. Bij gebrek aan beter heeft het Astmafonds een vlinder als logo.

Ik kan me voorstellen dat voorlichting niet tot de taken van de overheid behoort en dus zijn die instellingen nuttig, maar zo gauw er geld opgehaald moet worden voor wetenschappelijk onderzoek, haak ik af. Dat is wel een taak van de overheid.

Ik heb vroeger nog wel eens oude kranten opgehaald. Dat was nodig voor onze school, voor de missie of iets dergelijks, maar ik zei dat het was voor het blindeninstituut in Grave. Dat werkte beter. Wij krantenophalers kregen er geen cent voor. Liefdewerk oud papier is de uitdrukking. Belangeloos. Al die missionarissen werkten sowieso voor niks.

Een bedelaar met een hond krijgt altijd geld van mij. Een niet al te slechte straatmuzikant ook. Die begrijp ik tenminste.

Filed under: Algemene kennisTagged with: , ,

No comment yet, add your voice below!


Add a Comment

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Comment *
Name *
Email *
Website

Let wel!

Natuurlijk kunt u op dit artikel reageren. Helaas kijken wij eerst of uw reactie voldoet aan onze eigenzinnige maatstaven voor stijl en inhoud. Wij schuwen de kritiek niet, mits goed geformuleerd en onderbouwd. Ook sluiten wij een weerwoord niet uit.

Alvast bedankt.