Tukker & Everwijn InstituutBalladen
Albert Kramer (1954) – Nachtmerrie (purschuim, acrylverf, steunkous)
De beelden van Albert Kramer zijn ontworpen volgens het principe, dat drie lijnen die elkaar op twee punten kruisen een ruimte insluiten. Door de lijnen te manipuleren ontstaat een driedimensionale figuur. Zijn kleurrijke beelden hebben een vrolijke uitstraling en zijn meestal uitgevoerd in kunststof. Het werk van Albert bestaat voornamelijk uit dierfiguren. Dieren en mensen hebben een neus en een al dan niet rudimentaire staart. Dus een duidelijk begin- en eindpunt voor deze drie lijnen. De eerste lijn loopt van het puntje van de neus naar het eind van de staart. De twee andere lijnen beginnen ook bij de neus, hebben dezelfde bestemming, maar lopen langs de flanken en poten. Samen met de ruglijn omsluit die lijn het silhouet. Het leuke is, dat bij veel diersoorten deze drie lijnen zichtbaar zijn, door bijv. kleurnuances, haargroei of een vin. De flanken zijn vaak bont en de buik egaal van kleur. De mens voelt de ruglijn en de zijkanten als achter of buitenkant en de onderzijde en binnenzijde als de intieme kant. Soms zijn de diersoorten duidelijk te herkennen, maar zonder ogen of details.
Astrid Beumer (1963) – Aktiekousen (permanent marker)
maker van autonome collages, drukwerk, foto’s en fotografie in opdracht.
mooi na te streven doel is om integratie van kunst te bevorderen. het werken in opdracht en vervaardigen van drukwerk geeft een zo groot mogelijk verspreidingsgebied.
collages worden omgezet in off-set, het drukwerk wordt gratis neergelegd en opgehangen, en van de opdrachten valt te leven.
het gratis werk is bv. te vinden in een noodshelter op de top van de Ben Nevis of op openbare toiletten.
leveren van protest waar broodnodig en kritische opmerkzaamheid zijn onontkoombaar aangeboren.
als aanwezige mier in het grote geheel moet je scherp blijven, verrassen. met passie voor de schoonheid van het menselijke contact.
I love the beauty of your tolerance
Sorry for the Lack of Whales
Astrid Meijer (1959) – Hidden Tools (inktpatronen, potloodstompjes, bandelastiek, textielverf)
Mijn objecten en installaties ontstaan vanuit het materiaal en niet volgens een vooropgezet plan. Meestal gebruik ik uiteenlopende vondsten met sporen uit een verleden, maar ook alledaagse gebruiksartikelen kunnen worden herontdekt en van hun oorspronkelijke functie ontdaan. Ze worden zowel gekoesterd als getourmenteerd. Nieuwe onverwachte verbanden ontstaan.
Ieder object kan op zichzelf staan, maar wordt in wisselende verbanden en omgevingen ingezet als spelers in een enscenering, waarbij zowel de objecten als de omgeving van karakter veranderen.
De ingrepen zijn vaak minimaal, maar effectief. Het werk is meestal poëtisch en verstild, soms ook vrolijk of ondeugend.
Naast series homogene componenten die in een installatie uit muren lijken te groeien, ontstaan nu ook spannende hybriden. Mutanten met lustige vormen die in een enscenering spelen: Luxuria Park
Clemens Zalm (1952) – De Grootste Steun Zit Tussen De Oren (foto, touw, karton, katoen)
De aanwezigheid van zonlicht, kleur en geschiedenis in het landschap zijn fundamenteel in de opnames die ik verwerk tot een fotografisch object. De uiteindelijke beleving is ruimtelijk en ik richt mijn werkwijze zodanig in dat ik altijd tot op het laatste moment dingen kan veranderen en ruimte heb voor het beeldend toeval.
Dr. Zepper – Punk Rules (gemengde techniek)
Dr. Zepper is morfologisch kunstenaar en variétéartiest. Zijn carrière begon in de persoon van Jan Stijgdekker, directeur van Het Planburo en tevens beheerder van Pension Uitzichtloos. Tussen de bedrijven door was hij curator van Het Boodschappenbriefjesmuseum. Na het faillissement van Pension Uitzichtloos treffen wij Dr. Zepper aan achter de microfoon van het retro-punkbandje “Lood Om Oud IJzer”. Toen zijn stem het begaf, besloot hij over te gaan tot een frontale aanval op de consumptiemaatschappij met het multimediaspektakel “De Jongens Van De Catering” en kort daarna met het educatieve programma “Werklust”. De allure-ideeën van de regentenelite werden vervolgens bekritiseerd in de rol van “De Voorzitter”, middels een integrale voorlezing van de vernieuwingsplannen voor de stad Rotterdam in “De Slaapverwekkende Lezing”. Daarna ging het snel bergafwaarts met Dr. Zepper en eindigde hij als variétéartiest annex goochelaar in de “Connie en Kennie Show”. Dr. Zepper is tevens adviseur van diverse kunstenaarsinitiatieven.
Eloy BGM Everwijn (1949) – Taalsteun (papier, inkt, riddersporen)
Eloy BGM Everwijn noemt zichzelf algemeen kunstenaar: hij is onder meer dichter, schrijver, slagwerker, koperslager, performer en esthetisch knutselaar. Hij probeert het gedachtegoed van Epiktetos te actualiseren en vindt dat een keizer nooit kleren draagt. ‘Het mooiste speelgoed in het universum is de menselijke geest, helaas zijn ze vergeten er de gebruiksaanwijzing bij te doen. Het leven is niet anders dan een poging die te schrijven,’ citeert hij zichzelf met graagte. Wil voor zijn zestigste nog een strijkkwartet schrijven.
Werkt sinds 1997 samen met Laurine Tukker in het Tukker & Everwijn Instituut.
Elsbeth Muilwijk (1971) – Houdt U staande (diverse materialen)
In de tekeningen van Elsbeth Muilwijk spelen dieren en emoties een grote rol. Ze laten iets zien over de verhouding tussen mens en dier. Over vrijheidsbeperking. Over de autonomie van dieren in de natuur.
Onderwerpen van kleine, gedetailleerde tekeningen en knip- en plakwerkjes zijn zeer divers. Terugkerende elementen zijn gefingeerde planten en bevruchtingsachtige situaties.
In haar objecten creëert en laat zij ruimte voor meerdere associaties. Ze dragen een sfeer en een vermoeden van een historie in zich. Haar materiaalkeuze is doorgaans minder stormvast. Denk aan fluweel met bijenwas.
Uiteindelijk draait alle werk om zaken die niet in woorden te vangen zijn. De kunstenaar schept een eigen wereld en sfeer.
Gerdien Kolbach (1967) – Corsetkous (kunstleer, rubber, pop-upverf, fleece, fiberfill, zijdeverf)
De gewone steunkous dient als corset, maar heeft niet die uitstraling. Middels de ‘corsetkous’ kan je zelf bepalen welk uiterlijk je been weer krijgt en welke uitstraling daarbij past. Hij wordt als een slobkous over de schoen gedragen.
Ik ontwerp kinderkleding.
Inez Smit (1967) – Zeebenen (zeewier, garen, fluorescerende inkt, zwembandventiel)
Met grafiek en tekeningen studeerde Inez Smit in 1991 af aan de HKU, waarna haar zeefdrukken in 1998 genomineerd werden voor de Prix de Rome.
Sinds Inez een groot atelier in Rotterdam heeft betrokken, is zij ook gaan schilderen. In haar schilderijen streeft Inez naar het zichtbaar maken van de wereld van de restvormen en het ervaren van tijdelijkheid door ondefinieerbare gebeurtenissen te creëren. Abstracte vormen spelen de hoofdrol in de geruisloze chaos die door de mensfiguur op de achtergrond even tot stilstand lijkt te komen.
Naast haar eigen beroepspraktijk is Inez werkzaam als docent aan de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht en als onderwijsassistent aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten Den Haag.
John Giskes (1944) – Com Depressie (nylon/lycra, elastiek)
John Giskes is opgeleid in verschillende vakken, zoals in textiel (basiskennis kledingtextiel) en grafisch ontwerp aan de Academie van Beeldende Kunsten te Rotterdam. In zijn atelier is een fotostudio waar hij opnames maakt van kunstwerken voor andere kunstenaars en van modellen, voor hun portfolio of als vrij werk van John. Daarnaast is het een werkplaats voor textiele werkvormen.
Al die verschillende componenten komen bij elkaar in de verschillende producten die hij maakt. Dat varieert van draagbare textielkunst en performances tot foto’s, video’s en grafiek. Er wordt veelal gewerkt met elastische stoffen: nylon/lycra blends. Deze stoffen worden als het ware om het lichaam gedrapeerd om een specifiek uitstraling te bewerkstelligen. De stoffen kunnen zo verwerkt worden dat zij nauw op de huid aansluiten of ruim vallen zodat een optimaal gebruik gemaakt wordt van de mooie plooival.
Leo de Jong (1931) – Op Weg (mixed media)
Ik weet nooit van tevoren wat ik ga schilderen. Ik broed daar een aantal uren op. In mijn atelier staat een biljart en ik begin altijd met een spelletje biljarten tegen mezelf. Ik draai ook allerlei stijlen muziek en na een aantal krabbeltjes ga ik voor een leeg doek zitten en begin. Ik maak eerst de ondergrond, dan komt er een lijn, er ontstaan vormen en ineens kan ik alles afwerken. Mensen, fietsers, dieren, landschappen zijn onderwerpen die telkens aan bod komen.
Toeval speelt in mijn werk een belangrijke rol. Je moet onvoorziene omstandigheden een kans geven.
Niki Fröhling (1950) – I Don’t Want To Know (print op doek, ontrafelde steunkous)
Het is het fragment dat volmaakt wil zijn. Het is het gedeelte dat over blijft, dat erom vraagt het geheel te herinneren. Het zijn de door het leven vorm gegeven resten van onze beschaving, die ik op het strand en op de straat tegenkom en die mij aanspreken. Onder het voetlicht gebracht en in een vernieuwende context geplaatst, vragen zij opnieuw om aandacht. Wat vergeten is, wordt herinnerd.
Door soortgenoten naast elkaar te tonen ontstaat het beeld van een gemeenschappelijk lot. Apart bekeken en bewerkt, vertelt ieder lotgeval een eigen verhaal.
Mijn individuele grenzen verkennend, ben ik als naoorlogse Duitse geconfronteerd met het besef van mijn eigentijdse menselijke tekortkomingen en behoeftes. Deze verwerk ik in de vier onderwerpen, die mijn beeldende kunst bepalen: Altlast, Wiedergutmachung, alles heeft zijn tijd, biografieën.
René Duinkerken (1959) – Van Steunkous tot Rookworst (videoanimatie)
De schilder René Duinkerken is 1,97 m lang. Misschien is het mede daardoor dat hij op jonge leeftijd is begonnen met het schilderen van bankstellen. Veel later, na vele exposities in binnen- en buitenland, heeft hij de rookworst aan zijn repertoire toegevoegd. Dit heeft vele gedenkwaardige schilderijen opgeleverd. Speciaal voor het Steunkousenprojekt heeft René Duinkerken zich op het pad van de film begeven. Het resultaat, de animatiefilm “Van Steunkous tot Rookworst”, die via internet al tot ver over de grenzen te zien is geweest, kan beschouwd worden als een verrijking van zijn oeuvre.
Rineke Kop (1951) – Steun Abstract (acryl)
Rineke Kop maakt lyrisch abstract werk en gebruikt acrylverf laag over laag. Zij laat zich inspireren door het materiaal, de verf waarmee zij als het ware in gesprek gaat.
Gelaagdheid speelt een centrale rol in haar schilderijen.
Dunne lagen bedekken dikke onderlagen opgebouwd als een huid, die reageert op invloeden van binnenuit en van buitenaf, lagen die gegevens uitwisselen, verbergen en met elkaar communiceren en uiteindelijk verstillen op het doek.
Rinus Groenendaal (1949) – Springdansje (karton, kunstrozen)
Mijn moeder droeg haar hele leven steunkousen. Ik kan me haar niet herinneren zonder. Het kon niet uitblijven dat ze gebruikt zouden worden zoals een schilderij gebruikt wordt: als een verzetsdaad tegen het verstrijken van de tijd. Hoe graag bracht ik nog eens een bezoek aan haar.
De bloemen die ik haar gaf, zouden haar gedachten mee naar buiten nemen, de tuin in. Om daar een dansje te beginnen met die steunkousen. Want heb je eenmaal met zulke kousen gedanst, dan wil je nooit meer zonder.
Steini Thorsson (1964) – Logica-objecten/Dubbele functie (theezakjes)
Mijn werk is gebaseerd op het feit dat er niet één werkelijkheid is. Maar een andere werkelijkheid die zich afspeelt in onze hoofden bewust/onbewust. Daarom deze ‘Dubbele functie’.
Steunkousen zijn lelijk, daar heb ik iets mee. En met andere belangrijke materialen zoals gebruikte theezakken, wat is mooier?
De zegen van kunst is dat het allebei doelloos en waardeloos is.
Ik heb mijn best gedaan.
Winnie Hagelin (1942) – In de Knoop (textiel, parelmoerknopen)
Winnie Hagelin is geboren in Kopenhagen in 1942. Zij is daar werkzaam geweest als producer bij de Deens Nationale Televisie. In Nederland heeft zij de opleiding tot coupeuse gedaan. Winnie Hagelin beschouwt zich zelf in de beeldende kunst als autodidact.
No comment yet, add your voice below!