Nieuwe pop

Tekening Inez Odijk   Kom maar schatje met je lieve kop Mama zal je wel beschermen Er moeten bij jou nog armen op En dan ben jij mijn golempop

Continue reading

Volheid

Tekening Raph de Haas   Mijn hoofd zit vol met eigen ikken Ik poog ze stuk voor stuk te temmen Anders gaan ze mij nog overstemmen Al dat schreeuwen, al die blikken Mijn hoofd is niet voor bangeriken

Continue reading

Mondgevoel

Tekening Sel Musters   U ziet het wel: ik ben nog jong Ik moet de wereld gaan bekeren Die brengen in wat hoger sferen Met ideeën en een gospelssong Ik draag mijn hart niet op mijn tong

Continue reading

Kinderschap

Tekening Inez Odijk   We vonden uit veel rolpatronen We waren elkaars proefpersonen En daarom zeg ik, lieve ouders Ik wil jullie het verleden tonen

Continue reading

Begrip

Zoals zoveel kinderen wilde ik vroeger alles begrijpen. Voor kinderen is het woord ‘waarom’ een van de toverstafjes om de wereld te ordenen. Hoe groter de omgeving, hoe meer waarom. Je moet daartoe kunnen praten en daarom doen de meeste kinderen daar erg hun best voor. Zonder taal is veel onbegrijpelijk. Mijn kat heeft veel verschillende typen miauwtjes tot zijn beschikking, maar meestal is het “brokjes en gauw een beetje” en “deur open en gauw een beetje.” Hij vraagt mij nooit naar de toestand in de wereld of wat de huidige filosofie vindt van de trancedentale fenomenologie van Husserl. Daar ben ik hem zeer dankbaar voor.

Continue reading

Mefisto

Tekening Steini Thorsson   Ik ben niet boos,dat lijkt maar zo Ik denk de ganse wereld rond Ik weet alles, maar houd mijn mond Dat is mijn hele onemanshow U krijgt mij stilte als cadeau

Continue reading

De Peuterharpij

Beste ouders, De peuterharpij (Harpia juvenilis) is een lief kindje. Ze huilt nooit en glimlacht altijd. Ze laat op tijd haar boertje en kraait met twee woordjes. De kleine schat eet haar bordje altijd zonder morren leeg. Ze speelt altijd zoet met de andere kindjes en is nooit brutaal. Zonder...

Continue reading

Zakken

Ik ben een zakkenfreak. Op extreme momenten heb ik zo’n vijftig zakken aan mijn lijf hangen. Vroeger had ik een zogenaamde journalistentas. Dat is zo’n tas voor onzekere mensen, die verwachten dat er een hoop ongemak onderweg moet worden opgelost. Fietsenbandenplakset, verbandwaren, proviand, aantekenboek met pennen, tabak met veel vloeitjes, boeken, steeksleutels et cetera. Ik kreeg er soms een ontwrichte schouder van en ik stapte over op het mouwloze jack met zakken.

Continue reading