Twee dialogen

Twee dialogen                     Leopold Hobbel

 

A: Zeg, weet jij nog van je gezond af?

B: Ja, wat zal ik zeggen, ik had vanmorgen de heebie-jeebies, tenminste dat dacht ik, maar het bleek toch een ordinaire rhinitis te zijn

A: Het heerst, zeggen ze.

B: Wie zijn ze?

A: De boze witte mannen zeggen dat het de schuld is van de niet-boze witte mannen.

B: Ja, geef mij maar weer de schuld.

A: Nu ben je toch een beetje boos.

B: Ik kan er toch ook niks aan doen dat ik een niet-boze witte man ben.

A: Heb je voor zodanig niet gekozen?

B: Nee, het komt door mijn opvoeding, nou goed?

A: Dat zou best wel eens kunnen. Ik heb je ouders nog gekend en die waren niet boos, behalve op jou soms.

B: Dat zou suggereren dat de boze witte mannen boze witte ouders hebben gehad.

A: En dan kunnen ze er niets aan doen? Ze hadden in therapie kunnen gaan.

B: En het dan weer op de maatschappij afwentelen? Ik had je wijzer gedacht.

A: Zo bedoel ik het niet.

B: Wat bedoel je dan?

A: Ik bedoel niks. Ik denk toch dat ik de heebie-jeebies heb.

 

B: Vanochtend heb ik een boek gekocht over de toestand in de wereld.

A: En?

B: Het schijnt dat het een hele toestand in de wereld is.

A: Daar heb ik wel eens van gehoord, nu je het zegt.

B: En daar komen dan ook nog allerlei situaties bij.

A: Je meent het!

B: Het gaat nog verder: complicaties.

A: Straks ga je nog beweren dat er ook conflicten zijn.

B: De schrijver van het onderhavige boek sluit dat geenszins uit. Er zijn zeker aanwijzingen in die richting.

A: Stel dat het waar is, wat moeten we dan daar aan doen?

B: Op de eerste plaats constateren en dan de juiste vragen stellen dienaangaande.

A: En hoe staat het met de analyse?

B: Hoho, niet zo snel. Eerst het onderzoek.

A: Dat is zeker geen slecht plan.

B: Mijn idee.

A: En een these, neem ik aan.

B: De schrijver maakt dat alleszins aannemelijk.

A: Als je het uit hebt, mag ik het dan lenen?