Het leuke van slechte smaak

Ik ben dol op slechte smaak. Van goede smaak valt weinig te zeggen, omdat iedereen die meent te hebben. Niemand zal zeggen dat hij een slechte smaak heeft. Anderen hebben dat. En daar valt dus lekker op af te geven. Mijn vader vindt bijvoorbeeld vreemdgaan getuigen van slechte smaak en daarom doet hij het niet. Ikzelf heb geen moeite met vreemdgaan, omdat bij mij de hormoonspiegel nog optimaal is en dat kan ik van mijn vader niet zeggen.

Slechte smaak, van anderen dan, beschouw ik vaak als een vorm van humor. Politici bijvoorbeeld. Dat iemand politicus wil worden, getuigt natuurlijk van een enorm slechte smaak. Dat je de baas wilt zijn, kan ik nog begrijpen, maar beweren dat je alles doet voor het landsbelang, terwijl dat aantoonbaar niet waar is, is ronduit kitsch. Het gaat natuurlijk altijd om stemmen trekken. Maar kitsch kan erg humoristisch zijn. Met een blowtje erbij is Jolande Sap een van onze beste cabaretiers. Henk Bleker overact met ontzettend slechte smaak Eerlijk Helder Henk Bleker, maar ik lig er dubbel om. Dat heb ik bijvoorbeeld ook met oude filmpjes met toespraken van Mussolini en Hitler. In die tijd lachte er waarschijnlijk niemand om, maar misschien hebben Italianen en Duitsers geen gevoel voor humor. Als ze dat wel hadden gehad, was de Tweede Wereldoorlog niet uitgebroken. Ook erg slechte smaak is de mens die in weblog, krant, boek of op tv zijn leed ventileert over ziektes of dode familieleden en minnaars. Ik zou daar ook graag om willen lachen, maar dat doe ik niet omdat ik netjes ben opgevoed. Wie ik ook niet begrijp zijn mensen die kunst uitleggen, bijvoorbeeld dat een kunstenaar iets bedoeld heeft. Ongetwijfeld zijn er kunstenaars die iets bedoelen en daarom maken ze kunst. Moet kunnen. Maar het uitleggen van die bedoelingen door mensen die ervoor hebben doorgeleerd is kitsch en dat moeten we met zijn allen toch niet willen, want het is zelden leuk. In het verlengde hiervan zijn er koks die doen alsof ze kunstenaar zijn. Die zijn dus letterlijk bezig met goede smaak, maar het met pathos getuigen van hun passie voor pure smaken is weer slechte smaak, maar wel om te lachen. Ikzelf kan er niet tegen als een beginnend vriendje mij iets geeft in de vorm van een hart. Harten zijn altijd kitsch. Dan weet ik niet of ik moet lachen of huilen en ik ben allergisch voor dat soort vormen van onzekerheid, dus maak ik het gelijk uit. Dat zal ze leren. Daarentegen is een leuke vorm van slechte smaak een bakje voor gebruikte theezakjes in de vorm van een theepot.