Multidoortje

Ikzelf ben een behoorlijk multitalent: ik schrijf, speel basklarinet, kan ondersteboven lezen en heel snel onzin detecteren. Bijvoorbeeld.Naar mijn onbescheiden mening doe ik dat beter dan het landelijk gemiddelde. Maar het schijnt dat ik behoor tot een groep die veel problemen heeft. Ik las een boek van ene Jan Groethuijs, Het drama van de multipotentiëlen, waarin hij het opneemt voor gevallen zoals ik. Wij zijn outcast, omdat we slecht begrepen worden.

Als wij gaan werken zien we gelijk waar het misgaat in de organisatie en dat wordt ons dan wonderbaarlijk genoeg niet in dank afgenomen. De multi wordt gewantrouwd omdat de meeste mensen al blij zijn als ze één ding een beetje redelijk beheersen. En Groethuijs wil dat er speciale scholen komen voor multikinderen, omdat specialisatie voor ons soort types fnuikend is. Dat vind ik nogal veel te ver gaan. Een systeem maken voor de mensen die buiten het systeem vallen! Dankuvriendelijk.

Mijn vader is eens lid geweest van een clubje multi’s dat zichzelf de Blimp noemde, waarbij elk lid mocht bedenken waar dat een acroniem van was. Mijn vader dacht dat het Bijzonder Leuke Interessante Multi Praktikanten betekende. Het clubje viel al spoedig uit elkaar, omdat het allemaal chaoten waren.

Het is natuurlijk een combinatie van hoge begaving en een laag vermogen tot langdurige concentratie. Wij multi’s vervelen ons nogal snel. Dat is gewoon een karakterfout, maar daar moeten we niet moeilijk over doen. Zo’n Armando kan schilderen, schrijven en vioolspelen, maar alleen het eerste doet hij aanvaardbaar. Zijn gedichten zijn naatje en de eerste de beste Balkanstraatviolist speelt hem van de sokken. Bovendien is het een onaardige man. Het is helemaal niet erg om multi te zijn, als je maar sympathiek bent.

Zoals ik bijvoorbeeld.