Na het einde

De VPRO doet het niet meer. In Nederland is er niemand meer die het doet. Als de film op de tv is afgelopen, krijgen we nog een stukje van de aftiteling, als we geluk hebben, en daarna stopt het. Als ik een slechte film in de bioscoop zie, wil ik direct weglopen na het laatste shot. Als de film naar genoegen is geweest, blijf ik zitten, zeker als de muziek adequaat is.

Je hebt bijvoorbeeld een mooie aftiteling met een mooie eindsong en dan blijven we even wachten. En het gekke is: als de belangrijkste mensen afgetiteld zijn, krijgen we een nieuw stukje muziek en dan gaat het nog een eind door, soms wel vijf minuten, maar misschien is dat alleen maar een idee en duurt het in feite maar drie minuten.

Als je bij een mooie film gelijk naar buiten gaat, betreed je een nieuwe wereld, zijnde niet de film en die film was juist zo mooi. Hij móést een keer aflopen, je gaat niet de rest van je leven naar een film zitten kijken, maar het moment tussen het eind van de film en het leven erna, dient begeleid te worden door iets. Daar hebben ze dus de aftiteling voor bedacht. Laten we wel zijn: ik ben volstrekt niet geïnteresseerd in wie er mee gedaan hebben. De acteurs, oke, maar niet wie de drivers waren of de gaffer. Ik weet wat een best boy is, maar ik hoef niet te weten wie. Ik ken die mensen niet. Maar weten dat er zoveel en belangrijke mensen aan een film meedoen is vaak verbijsterend. Ik zag laatst ‘Mr. Carrey’s massage therapist’ en dan weet je iets over iemand: slappe knieën, een slechte rug, vervelende hoofdpijn of wat dies meer zij, en je weet het niet echt, maar je hebt een vermoeden van begrip. Ik vind het geweldig om te weten dat een hond met een niet onbelangrijke rol in een film, bijvoorbeeld dat hij de trait-d’union is tussen de hoofdrolspeler en –speelster, in de film Bonzo heet, maar in het echt gewoon Tarzan of iets anders doms. En omdat de meeste films niet geweldig zijn, maar wel aangenaam, denk ik vaak: waar ken ik toch die muziek van? En dan blijkt het bij een aftiteling gewoon Mozart te zijn, waar ik nooit bewust naar luister, omdat mijn vader verteld heeft dat hij iets te makkelijke muziek maakte. Of Brahms bijvoorbeeld, want die heeft ook heel mooie muziek gemaakt.

Met zo’n aftiteling kom je veel te weten: Robert de Niro blijkt zijn eigen kleren niet aan te kunnen trekken en de borsten van Meryl Streep zijn van een ander. Die muziek komt altijd op het laatst, dus je bent verplicht om de laatste in de rij te zijn bij het verkrijgen van iets alcoholisch, want de meeste mensen gaan niet tot het uiterste bij de aftiteling.

Ik heb zelf ook wel eens een filmpje gemaakt en dat deden we met zijn zessen, want mijn vriendin die het geluid opnam, kon ook aangenaam monteren en dat spaart mensen. Ikzelf was regisseur en scenarist en ik  was ook de dame die voordrong bij de groenteboer en de aftiteling deed ik ook nog. Maar het is natuurlijk beter om daar professionele mensen voor in te huren en dat geld had ik niet, maar een beetje film heeft dat wel.

Het gekke is dat series op de tv wel afgetiteld worden, heel snel meestal en dan weet je dat David Jason die inspector Frost speelt, ook executive producer is. Dat slaat nergens op, maar hij krijgt dan een heleboel geld extra, want zonder Jason is Frost nergens. Maar dat zal wel te maken hebben met juridische afspraken en daar blijf ik verre van. Ik wil dus de BRT bedanken dat ze aftitelen, mij vertellen dat Mozart weer heeft toegeslagen, Streep haar borsten leent en De Niro zich niet zelf kan aankleden.