Oranjebitter

Volgens het NRC kost de firma Oranje mij ongeveer zesenhalve euro per jaar. Dat is tot daaraan toe, dat zijn twee borrels op een terrasje, maar u betaalt dat ook en alle Nederlanders doen dat. Bij elkaar wordt dat zo’n honderdtien miljoen euro. Maar daar zitten dan wel de kosten van de bloemstukken en de livreistomerij bij. Daarentegen hoeft Alex de van koningswege uitgereikte lintjes niet uit zijn eigen zak te betalen. En dat hij binnenkort in Rio van staatswege onze sporters gaat toejuichen wordt ook geheel door ons bekostigd. Dat vind ik wel prettig, want dan hoef ik het niet te doen, omdat ik niet het gevoel heb dat die sporters van ons en dus ook niet van mij zijn. Dat is natuurlijk het mooie van belasting betalen: van dat geld kunnen we mensen inhuren die de dingen doen waar de rest geen zin in heeft, zoals staatsbezoeken aan China afleggen of in een zelfde ruimte verkeren als Halbe Z. Dat zijn zware opofferingen en dan mag een financiële tegemoetkoming niet ontbreken. Er zijn nog veel meer dingen waar ik geen zin in heb en u heeft weer uw dingen waar u geen zin in hebt en dan is het toch fijn dat het allemaal geregeld wordt door een overheid die we een klein beetje hebben uitgekozen.

En omdat ik er toch voor betaal, heb ik de laatste tien minuten naar het Oranjejournaal uit Zwolle bekeken. En dan vind ik dat we voor dat geld toch wel een mooiere kroonprinses kunnen krijgen. Van die Amalia verzwik ik mijn ogen. Ik vrees dat ik het nog zal meemaken, koningin Rolmops. Ik ben zelf ook niet een van de magersten, maar ik word er ook niet zwaar voor betaald om ons allen te vertegenwoordigen. Dat kan toch anders, een leuk kind adopteren bijvoorbeeld. Misschien een goed idee voor een referendum.