Praten

Het is zeer toevallig als je een mens tegenkomt, waar je mee kunt praten. Dat toeval vind ik een naar ding, want daar kan je niks aan doen. Het begint al met je ouders. Nou zijn die van mij heel behoorlijk leuk tot zeer leuk en voor hen is het toeval dat ik dat ook ben. Ik ken heel leuke ouders met zeer nare kinderen en andersom.

En dan heb je nog andere familieleden. Die heb je nu eenmaal en daar kan je ook niks aan doen, behalve emigreren of een opdracht geven aan een huurmoordenaar. Want zelf moet je handen niet vuil maken. Dan zit je bijvoorbeeld op een verjaardag van een aardige neef en dan weet je wel dat dat zooitje ongeregeld bij elkaar genetisch geen toeval is, maar het voelt wel zo aan. En de aanhang, de koude kant zoals mijn vader dat noemt, is wat mij betreft geheel toevallig, want aan mij hebben ze niet gevraagd of ik iets zag in hun nieuwe partner. En het is maar goed dat ze dat niet aan mij vragen, want ik zie er zelden iets in. Toevallig vinden mijn ouders mijn vriendjes altijd leuk en dat kan wel eens tot genante situaties leiden. Ik kwam eens thuis met een nieuw vriendje en in de huiskamer zat een oud vriendje geanimeerd met mijn ouders te praten. Na mijn binnenkomst smolt die geanimeerdheid, want hij vond het niet leuk toen ik het uitmaakte. Die vriendjes zijn ook allemaal toevallig tegengekomen. In sommige gelegenheden is de kans iemand tegen te komen waar je mee kunt praten, groter dan bij andere. In een herberg in Noord-Ossetië bijvoorbeeld is de kans klein. Ik begrijp de mensen niet die een relatie beginnen met een buitenlander, want taalkundig krijg je toch snel problemen. Liefde schijnt alles te overwinnen, zoals Vergilius al zei, maar bij mij werkt dat allemaal niet. Ik blijf met dat toeval zitten. Want al heb ik regelmatig een leuk vriendje, ik blijf toch altijd denken, dat ik toevallig een nog leukere kan tegenkomen en dat gebeurt dan ook. Het is mogelijk dat mijn ideale man in Assen woont, maar ik kom niet in Assen en hij komt nooit in Rotterdam. En dat is erg frustrerend voor mij en voor hem ook. Mijn moeder vindt dat ik niet van die hoge eisen moet stellen, want ze is tenslotte ook met mijn vader getrouwd en die heeft zijn fouten, maar valt reuze mee. Maar mijn moeder begrijpt mij niet altijd, want het gaat niet om hoge eisen, maar alleen om de idee dat het altijd beter kan. Mijn vader begrijpt mij beter, want die schijnt vroeger ook zo geweest te zijn en die zegt dat het vanzelf overgaat. Hij kreeg pas na zijn dertigste wat rust in zijn donder toen hij voor mij moest gaan zorgen, maar ik heb weinig zin om me voor dat doel toevallig te laten bezwangeren.