Verschillen

Als inmiddels vrijwel volwassen vrouw moet je nogal oppassen, want het leven vraagt veel van een mens. Ik ben voornamelijk hetero, in die zin dat als ik iemand de kans geef om mijn lichaam te onderzoeken, dat meestal iemand is die zich moet scheren. Dat doen ze vaak met overtuiging, dat onderzoeken, want ze moeten zich bewijzen. Ik heb het liefst iemand die zich geheel geschoren heeft of dat al een paar maanden niet gedaan heeft. Ik heb een gevoelige huid, zeker daar van onder.

Maar als ik hoor dat jongens zich weer als jongens moeten gedragen dan raak ik nogal van de kook. Ik was vroeger een tomboy, maar dat zegt niets over je latere leven. Ik ben een beetje bi, dat wil zeggen dat ik herentieten behoorlijk weerzinwekkend vind, maar die van sommige dames een enkele keer behapbaar beschouw. Maar je gaat mij echt niet vertellen dat er normen bestaan voor mannen en vrouwen. Mijn vader is geen echte man en dat wil ik graag zo houden. Mijn moeder is een echte vrouw en dat is iets waar ik iets aan zou willen doen. Ik haat dat ‘iets’ maar ik kan geen beter woord bedenken. Soms lopen de woorden weg.

Ik weet niet wat jongens tot jongens maakt, behalve dat hun plasser er anders uit ziet, en zeker niet wat meiden zijn. De wetenschap zegt dat de verschillen tussen mannen onderling groter zijn dan tussen mannen en vrouwen en dat geldt voor vrouwen ook.

En nou we toch bezig zijn: de verschillen tussen blanken onderling zijn van dezelfde orde als tussen blanken en niet-blanken. Of tussen Chinezen en niet-Chinezen. Ik heb mij laten vertellen dat er ook veel verschillen zijn tussen Limburgers en dat neem ik dan maar aan. Als de groep maar groot genoeg is. De verschillen tussen politici zijn ongetwijfeld kleiner, want daar heb je er gelukkig niet te veel van. En binnen een familie, bijvoorbeeld de mijne dus, kunnen zeer grote verschillen zijn. Dat is heel handig. Ik kan bijvoorbeeld een fietsband plakken en mijn zus weet weer alles van lichtbruine zangeressen die jurken hebben die per stuk meer kosten dan onze gehele familiegarderobe bij elkaar. Als je een groep jongens hebt die alleen maar kunnen voetballen en boeren laten, dan hebben ze daar niets aan als er een van hen gereanimeerd moet worden omdat hij door een even beperkte tegenstander tegen zijn hoofd is geschopt. Ik ben dus zeer voor diversiteit. Monoculturen zijn alleen interessant bij granen en andere voedselgewassen. Maar het heeft in die sector natuurlijk ook een nadeel. In Ierland gingen in de jaren veertig van de negentiende eeuw een miljoen mensen dood omdat een pseudo-schimmel vrijwel alle aardappels aantastte. Die Ieren leefden alleen maar van aardappels en bier en op bier alleen kun je niet leven, want dan krijg je Korsakov. Dat was niet leuk voor de overgebleven Ieren, die daarom maar verhuisden naar Amerika, waar de mannen collectief politieagent of priester werden. Ieren houden van monoculturen. Je hebt in Ierland ook relatief veel kunstenaars, maar dat komt omdat je daar als kunstenaar geen belasting hoeft te betalen. Dat zouden ze in Nederland ook mogen invoeren, als ze de subsidies maar intact laten. Ierland heeft vrijwel geen kunstsubsidies en daarom zingen de Ieren graag voor niks in de lokale pub. Ikzelf ben nooit in Ierland geweest, want ik zou niet weten wat ik daar te zoeken zou hebben, maar ik zat laatst met mijn oom Johan een tijdje in de kroeg (een Ierse pub uiteraard) en die liep een beetje leeg over zijn liefde voor Ierland. Hij is zelf geen loser, maar hij heeft er wel veel begrip voor.

Ik wou maar zeggen: het verschil tussen een Ierse vrouw en een Chinese man is niet zo groot.