Advocatus diaboli

Zoals misschien bekend is de combinatie van een willekeurige baas en schrijver dezes als ondergeschikte een heilloze. Dat komt door mijn slechte karakter, daar ben ik ruim in. Nooit de anderen de schuld geven, dan neem je jezelf niet serieus. Ik heb een door een bevoegde psycholoog geäutoriseerd autoriteitscomplex. Dat is heel zielig natuurlijk, maar je kunt er heel gelukkig oud mee worden.

Ik heb er wel eens aan gedacht om burgemeester te worden van een qua omvang overzichtelijke plaats, laten we zeggen Mierlo, maar dat is helaas gefuseerd met Geldrop en daar heb ik dan weer niks mee. Bovendien schijnt het dat een burgemeester helemaal niet de baas is, maar de gemeenteraad en een vergadering te moeten leiden met acht partijen die allemaal denken dat ze gelijk hebben, lijkt me een horreur. En door het Rijk verplicht te worden asociale maatregelen te nemen, daar ga je slecht van slapen.
Adviseur leek me ook wel eens iets voor mij. Stompzinnigheden vallen mij snel op. Maar het probleem is meestal dat mensen helemaal niet van stompzinnigheden verlost willen worden. Ze worden eerder gekoesterd. Een van mijn andere slechte karaktertrekken is mijn ongeduld. Ik kan slecht opschieten met stroperige geesten. Geen adviseur dus.
Laatst werden er twee pausen heiligverklaard. Die Johannes XXIII leek mij wel een aardige man, maar Johannes Paulus II, die Poolse acteur, had toch wel wat smetjes. En een heilige moet onbesproken zijn, lijkt mij.
Stel dat er een RK persoon dood gaat. Iemand anders bid tot hem of haar om genezen te worden van een afgrijslijke ziekte. De medici kunnen niets meer voor de ongelukkige doen. En verdomd, het werkt. Die protoheilige heeft dat gebed gehoord en vraagt tegen God of Hij er iets aan kan doen. God heeft een goede bui en grijpt in. Bacteriën worden vernietigd, botten worden geheeld en netvliezen worden gerepareerd. Een wonder. Als dat een keer gebeurd, kan iemand zaligverklaard worden, bij een volgend wonder staat de heiligverklaring op de loer. Nu moet het natuurlijk geen zooitje worden en die wonderen moeten wel onderzocht  worden door een bevoegde instantie. Paus Sixtus V had in de zestiende eeuw daarvoor een mooie functie bedacht, de advocatus diaboli, wiens taak het was om te kijken of die wonderen niet frauduleus waren en of de levenswandel van de beoogde heilige wel onberispelijk genoeg was. Elke tijd heeft zijn Uri Gellers. Advocaat van de duivel, dat leek mij wel een mooie baan voor me. Beroepsmatig skeptisch zijn, professioneel de wenkbrauwen optrekken, zoiets. Moeder Theresa zou er bij mij niet doorgekomen zijn.
Maar wat blijkt nou: Johannes Paulus II, ook wel de atleet van god genoemd, heeft de functie afgeschaft, want hij hield niet van tegenspraak. En hij zette er gelijk vaart achter: de heiligverklaringen gingen met een factor 20 omhoog. Dat zou met mij erbij niet gebeurd zijn. En zeker zou deze pontificale misstanden-onder-het-tapijt-vegende Rudi Reislust zelf niet heiligverklaard worden.
Het zij zo. Binnenkort krijg ik staatspensioen. Dan hoef ik niet meer te solliciteren. Nu kan ik eindelijk gaan werken aan mijn magnum opus ‘De gelukkige werkloze.’