Het centrum van de wereld

Ik was er niet helemaal bij, bij mijn geboorte. Ik kan me er totaal niets van herinneren. Nu heb ik wel eens live een geboorte meegemaakt en dat was geen pretje, voor moeder noch kind. Een slecht begin.

Om die ellende te compenseren ontwikkelen de beide participanten in dit labeur een symbiotische relatie. Beiden kunnen niet zonder elkaar. Door de niet aflatende zorg van de moeder voor het kind, ontwikkelt zich bij de zuigeling het misverstand dat hij het centrum van de wereld is.

Mijn moeder was fysiek volgens onze huisarts Van Winkel een te goede moeder. Toen ik geboren was, woog ik vijf pond en drie ons, dus ik was een ondermaats ventje, zeker volgens de huidige maatstaven. Mij moeder daarentegen was een mollige blozende vrouw in die tijd. Maar na een paar maanden waren de rollen geheel omgedraaid. Ik was een welvarende, goeddoorvoede baby en mijn moeder was verworden tot een spichtig scharminkel. Volgens dokter van Winkel zoog ik mijn moeder letterlijk leeg en hij gelastte haar met de borstvoeding te stoppen. Dit viel ons beiden zwaar. Van mijn moeder weet ik dat zeker, omdat ze me dat ettelijke malen verteld heeft. Lange tijd heb ik een fanatiek verlangen naar damestepels gehad en dat zal wel te maken hebben met dat voortijdig gespeend zijn.

Ook al werd er mij iets ontzegd, toch bleef de idee bij mij postvatten dat alles om mij draaide. Het waren nog de tijden dat moeders thuisbleven om voor hun kroost te zorgen, bijgevolg kreeg ik aandacht zat, sowieso het voorrecht van de eerstgeborene. Dat werd dus anders toen ik een broertje kreeg en die pikte een gedeelte van de aandacht voor mij weg. Volgens de verhalen was ik niet onverdeeld gelukkig met de boreling. Ik word nog steeds niet overdadig gestimuleerd door concurrentie.

Dat misverstand het centrum van de wereld te zijn is een wijdverspreide. Het is in zekere zin een nuttig misverstand. Het zorgt voor een gevoel van eigenwaarde en dat is goed voor ons welbehagen. Nu zijn er helaas heel wat mensen die niet doorhebben dat het een misverstand is. Dat zijn mensen die niet met twijfel kunnen omgaan. Mensen die neigen tot dictatoriaal gedrag.

In mijn jeugd ben ik vrij lang zo’n type geweest. Een bazig jongetje dat snel driftig werd. Mijn broertje heeft ongetwijfeld onder mijn aanwezigheid geleden. Ik vond mijn leeftijdgenoten stom en speelde liever met oudere jongetjes. Ik kan me nog herinneren dat ik naar een verjaardagsfeestje van een achternichtje moest. Dat was voor mij een verschrikking. Ten eerste was het feestvarken het middelpunt en ten tweede werden er spelletjes gedaan waarmee je niet kon winnen met slimheid. Daarna heb ik kinderfeestjes zoveel mogelijk vermeden. Mijn beste sociale contacten waren die met volwassenen. Eén volwassene, geen andere kinderen erbij.

Ik denk nog steeds dat ik het middelpunt van de wereld ben, maar gelukkig weet ik dat dat een misverstand is.