Het nieuwe stemmen

Dat was en wordt wat met de verkiezingen. Ik weet van jarenlange vriendschappen die verbroken zijn omdat iemand op de verkeerde partij stemde. Het afgrijzen dat zich op feestjes manifesteert als iemand (m/v) langs zijn neus zegt dat hij op die kale uit Rotterdam gaat stemmen kan de avond onherstelbaar verzieken. Het zou anders een saai partijtje geweest zijn, maar toch. We moeten teruggaan naar de tijden van Hans Wiegel om mensen zich zo te horen uitspreken over de abjectheid van een lijsttrekker. Wij moeten dit fenomeen toejuichen. De meeste mensen die op Fortuyn stemmen, bedoelen dit homeopathisch. Dit komt er op neer dat een zieke een kleine hoeveelheid extra ziekmaker wordt toegediend. De zieke wordt geactiveerd en gaat antistoffen aanmaken. Dit bevordert dan de genezing. De mate waarin deze ziekmaker wordt toegediend, is echter van het grootste belang. Te weinig helpt niet, teveel doet de patiënt overlijden. Goedbedoelende therapeuten vragen zich af of de dosis misschien nu te groot gaat worden. Het probleem is natuurlijk het one man, one vote systeem. We kunnen niet subtiel genoeg stemmen. Hier zijn diverse oplossingen voor.

Een aardige methode is bijvoorbeeld het percentueel stemmen. We krijgen als het ware geen één, maar honderd stemmen per persoon. Een persoon is complexer dan een politieke partij en het vigerende systeem doet daaraan geen recht. Ikzelf zou dan 53% aan de SP geven, omdat het de enige partij is die iets doet voor white trash, 31% aan D66 omdat daar de beschaafdste mensen zitten, 8% aan Groen Links omdat die een slechte hand hebben met hun buitenlanders, maar ze probéren het tenminste, 6% aan Hans Dijkstal omdat het een heer met soul is en 2% aan Pim Fortuyn omdat hij zoveel doet voor de emancipatie van de valse nicht. Er zou zich een intense tevredenheid van mij meester maken als ik zo zou mogen stemmen. Gezien de huidige staat van het onderwijs zal het voor jongeren misschien moeilijk zijn om in procenten te rekenen, maar dan zetten we gewoon honderd geldzakjes op het stemscherm, die met klik-en-sleep te verdelen zijn. Stemmen wordt dan gelijk fun. Een voordeel van dit systeem is dat iedereen in feite zijn eigen partij kan oprichten zonder daar veel moeite voor te doen.

Een andere aardige methode is dat iedereen bij zijn eigen stem ook een tegenstem krijgt. Een tegenstem kan dan een voorkeurstem neutraliseren. Dit doet recht aan een gevoel dat bij velen leeft: ze deugen geen van allen, die politici, maar het land zou volstrekt naar de gallemiezen gaan als …(vul hier zelf de voor u walgelijkste politicus in) aan de macht zou komen. We moeten antipathieën niet onderschatten. Deze zijn vaak sterker dan sympathieën en de bedoeling van alle politici is toch de politiek weer onder de mensen te brengen. Het kunnen uiten van je weerzin zal voor veel mensen de politiek weer levend maken. Dit zal bijvoorbeeld met een districtenstelsel niet lukken. Door de mobiliteit van de mensen kan je een situatie krijgen dat een persoon woont in district A, werkt in district B en zijn liefje bezoekt in district C. Waar ligt dan je belang? Waar het om gaat is dat mensen meer stemmen krijgen dan één. Er zal waarschijnlijk uiteindelijk niet veel veranderen, maar daar gaat het niet om. Het zou echter interessant zijn als wat studenten politicologie deze nieuwe systemen eens gingen onderzoeken. Misschien zouden er alleraardigste veranderingen ontstaan. Probeert u voorlopig deze nieuwe methodes eens uit op feestjes. Dan worden ze zonder ruzie toch minder saai. Ook zonder Fortuyn kan het leuk zijn.