Music for the few

Kleine Marco heeft een jaar pianoles gehad. Bij de presentatie in de muziekschool speelt hij een etude van een onbekende Rus. Hij speelt dapper en geconcentreerd en hij maakt maar weinig fouten. Alle ouders in de zaal applaudisseren. Alleen zijn eigen ouders vinden het mooi. Bij kleine Sanne, Dirk, Martijn, Hanna, Minke, Bart, Yolande, Anne, Rob et cetera geldt hetzelfde verhaal.

Een jaar of wat geleden zond de VPRO een registratie uit van een concert van Ernst Reijseger. Hij liep met zijn cello door het VPRO-gebouw en ontmoette daar allerlei andere muzikanten. Hij speelde met ze en trok weer verder naar een andere locatie binnen het gebouw. Hij speelde onder meer met Afrikanen, Sardijnen en Nederlanders. Zoiets was nog niet eerder uitgezonden. Er keken 40.000 mensen. Iedereen die langer dan vijf minuten keek, werd meegeteld.

Vroeger was het niet ongebruikelijk dat iemand een liedje speelde voor zijn geliefde. Dat waren pas zuivere concerten: één speler, één toehoorder en je valt er verder niemand mee lastig. Maar als vele beminden graag een liedje willen horen van hun geliefde en ze willen graag de akoestiek van een grote zaal, dan huren ze gezamenlijk zulk een zaal en dan hebben ze dezelfde situatie als op het concert in de muziekschool van kleine Marco etc. De ruimte groeit dan mee met het publiek. Maar bij de televisie of de radio geldt dat niet. Daar kan de ruimte oneindig zijn.

De liefhebbers van Ernst Reijseger krijgen een uur muziek. Ze zijn met weinigen. Maar nu is het rare dat als je als liefhebber van muzikant X, bijvoorbeeld grote Marco, met een veelvoud bent van deze weinigen, je ook een veelvoud aan tijd krijgt om van je favoriet te genieten. Grote Marco krijgt een honderd keer zo grote concertzaal als Ernst. Dat is logisch, want er moeten meer liefhebbers in, maar voor de ether is het een ander geval. Een commerciële zender zal geen Ernst uitzenden, want dat trekt geen adverteerders, maar de publieke omroep heeft de plicht om evenveel muziek uit te zenden van Ernst en zijn vrienden als van grote Marco en zijn collega’s. Laten we het duidelijker stellen: iedereen die 9999 anderen kan vinden die van een bepaalde muzieksoort houden, krijgt een uur per week van deze muziek op de radio. Daar moet maar een speciale zender voor komen. Iedereen die al wordt bediend door de commerciële omroepen, mag niet meedoen. Ik zoek nu 9999 mensen die houden van pygmeeënmuziek, want dat hoor ik te weinig. Anders vraag ik mijn geliefde wel een liedje voor me te zingen.