Niet van deze tijd

Ik zag zonet een College Tour van Twan Huys met Herman Finkers. (Ik moet hier voor alle zekerheid even uitleggen, dat als u dit leest het natuurlijk niet vandaag is dat ik dat betreffende programma zie. Dat zou wel raar zijn. Dat schijnt wel te gaan met twitteren, maar ik heb bewust geen verstand van dat soort zaken. Ik ben niet tegen spontaneïteit in een gesprek. Dan mag je er alles uitflappen wat je aanbelangt, mits een beetje beschaafd. Maar het is toch erg prettig dat ik een tijdje kan nadenken over wat ik zonodig de wereld in wil slingeren. Want misschien is het helegaar geen goed stukje wat ik nu op de een na laatste dag van 2015 zit te tikken. Als u dit stukje nu niet leest, dan heb ik besloten dat het niet goed genoeg was. U merkt het wel.) Maar goed, Herman Finkers dus, daar heb ik een zwak voor. Hij is katholiek, is al heel lang liefdevol met dezelfde vrouw en houdt niet van woordspelingen. Dat zegt hij zelf. Met deze ingrediënten kan je natuurlijk ook een heel onaangenaam mens construeren, maar bij hem is de combinatie bijzonder goed uitgevallen.

Neem mij nou. Ik geloof niet meer, maar ben nog steeds katholiek. Dat mijn vrouw is doodgegaan, daar kan ik niks aan doen. Puns are de lowest form of wit, daar ben ik het nog steeds mee eens. Ik wou maar zeggen dat ik ook een leuke cabaretier geweest zou kunnen zijn, als ik maar mijn best gedaan had.

Bij dat College Tour (Huys spreekt college uit als colleezje, dus dan zou het eigenlijk aan elkaar moeten) is er altijd de vraag aan de geïnterviewde wat hij of zij voor advies heeft voor de studenten in de zaal. Finkers zei dat je nooit moet denken dat iets niet van deze tijd is. Hij haalde er Augustinus bij die gezegd schijnt te hebben dat een mens de tijd maakt, omdat dieren niet aan tijd doen. Of zoiets. Hoeveel cabaretiers zouden er zijn die Augustinus hebben gelezen? Maar dit natuurlijk weer geheel terzijde.

Op een bepaalde manier ben ik natuurlijk niet van deze tijd, mits we er vanuit gaan dat de jeugd belangrijker is dan de oude mens. Dat is wel enigszins zo, omdat de jeugd zeldzamer wordt en de oude mens in grote getale het straatbeeld bepaalt en daar word ik ook niet erg blij van. Bijvoorbeeld omdat ze er niet uit zien, maar dat is heel persoonlijk. De jeugd ziet er ook niet uit en dat is even persoonlijk.

En daar gaat het natuurlijk om, persoonlijkheid. Hoho, ik bedoel uiteraard niet dat je jezelf moet zijn, want de kans dat je jezelf kent, ligt in de buurt van nul. Jezelf zijn schijnt zoiets te zijn als veel twitteren. Elk vogeltje zingt zoals hij gebekt is, maar een merel zingt mooier dan een ekster, hoewel het alle twee zangvogels zijn. Dat vind ik. Mag het alsjeblieft?

Finkers zei iets heel moois: laat je niet vertellen dat je alleen maar modieuze opvattingen mag hebben. Misschien is een merelzang kitsch en de eksterzang een uiting van allerindividueelste emotie. Nu ik zelf officieel een oude man ben, interesseert het mij niks meer hoe mensen over me denken. Als mijn vrienden mij maar leuk vinden en de jongeren op de straat mij met enig respect behandelen. Dat laatste is praktisch, want je wilt als bejaarde niet onder de voet gelopen of gereden worden.

Het hele probleem met al of niet van deze tijd zijn, is statistisch. Als ik vind dat Nederland in staat is om nog heel veel vluchtelingen op te nemen, ben ik dan van deze tijd? Het hangt af van het onderzoeksbureau. Maar de kwestie van de Nederlandse hardwerkende burger – en dat is ongeveer iedereen behalve ik – is niet eenduidig. Maxima had gelijk dat dé Nederlander niet bestaat, ze deugt voor geen meter, maar ze had een goede tekstschrijver.

Zolang ik nog leef, ben ik van deze tijd. En alle mensen die ouder zijn dan ik zijn dat ook. Schrijver dezes wordt een beetje boos, maar dan laat ik Finkers in de steek. Ik bedoel eigenlijk mezelf.

Als u dit leest, is het februari. En als u vergeet om het ongebruikelijke envelopje open te maken waarin dit unieke tijdschrift is verpakt, kan het later zijn. De lezers van deze boodschap zijn gemiddeld oud en wijs genoeg. Wij máken de tijd.