Pak

Vanwege de nieuwe James Bond, werden er op de tv oude films van onderhavige held vertoond. Ik heb ze vrijwel allemaal gezien. Op die met de laatste vertolker, Daniel Craig, na kunnen we films beschouwen als pretentieloos amusement. Dat bedoel ik niet negatief, want de wereld en ik moeten zich ook eens ontspannen. Ik zou er niet aan moeten denken dat ik nog eens alle films van Ingmar Bergman zou moeten kijken! Als je jong bent, heb je behoefte aan narigheid. Daar word je groot van. Maar op mijn oude dag is er voldoende ellende in mijn omgeving aanwezig en dat hoef ik niet meer op een scherm te zien. Ik wil vermaakt worden. De behoefte tot escapisme wordt groter.

Ik heb nu weer zo’n twintig James Bonds gezien en ik bekijk ze ook als een soort geschiedenis. De reeks is in 1962 begonnen en toen was een computer de top van technologie. In de loop der jaren zijn er raketwerpende automobielen bijgekomen en laserhorloges. Er was zelfs een onzichtbare auto. De technologie schrijdt voort en zeker bij James Bond. Ook kunnen wij in de serie de ontwikkeling van de damesmode bekijken. Ook daarin is er veel veranderd. De functie van de vrouwen in de films evolueert. Van domme blondjes tot zelfstandige vechtersbazinnen en/of atoombomspecialistes. Tempora mutantur en James Bond mutatur in illis. (De tijden veranderen en James Bond verandert mee.)

Maar bij al die historische mutaties verandert er iets niet: de smoking. Er zal best wel een knoopje hier en daar veranderen, ik zeg maar wat, maar de smoking van Sean Connery is dezelfde als die van Daniel Craig. En ze dragen het geval in een omgeving waarin alle mannen hetzelfde dragen. De bijbehorende vrouwen dragen natuurlijk allemaal wat anders. Wat willen mannen hiermee uitdrukken? Alleen mijn hoofd doet ertoe?

Een man met een smoking afficieert zich als een echte man. Nu hebben we een categorie echtere man: de militair. De militair draagt in principe hetzelfde pak als zijn collega’s, maar hij onderscheidt zich door kleuren, hoofddeksels, lintjes, tressen en andere versieringen. Een kenner zal in een oogopslag kunnen zien welke rang de persoon heeft in welk legeronderdeel en hoe onderscheiden hij is.

Over de smokingkwestie heb ik een mij bevriende kledinggeleerde geraadpleegd, die mij veel technische details vertelde. Bijvoorbeeld dat een kenner direct ziet hoe veel geld het ding heeft gekost. Wat er voor mij als leek allemaal hetzelfde eruit ziet, blijkt dus iets subtieler te liggen. Maar het blijft een raadsel waarom mannen tegenwoordig van uniform houden, terwijl hun kleding vroeger niet extravagant genoeg kon zijn. De tegenwoordige smokingdrager laat hopelijk wel zien dat hij weet hoe het hoort, want de smoking-etiquette is streng.

Door voornoemde kledinggeleerde heb ik mij een pak laten aanmeten. Dat als jongen die er normaliter voor schobberdebonk bijloopt met zijn quasi-commandobroeken en dito vest met honderd zakken. Het is natuurlijk geen klassiek pak: bird’s eye motief en geen vouw en met een bijzondere knoopjesconstellatie die ik van Mike Boddé heb gepikt (zie tekening). Ik begrijp nu ineens waarom mannen een smoking dragen: die smoking is altijd minder dan jij. Als ik mijn nieuwe pak draag, moet ik zorgen dat ik sterker ben dan mijn omhulsel. En dan heb ik er ook nog bleddie-hoeraschoenen bij gekocht, die een gigantische blikvanger zijn. Met zo’n pak aan, moet ik mijn toch al theatrale presentatie nog verder opschroeven. Hoewel het zeer comfortabel zit, want gemaakt door een ouderwetse vakman, is het eigenlijk toch een knellend pak. Ik moet winnen van mijn pak.

Ik overweeg toch ook maar een smoking te kopen.