Stoa en de kunst van het huilen

Ik was laatst op een begrafenis. De dode was een geliefd persoon. Het was een warm en waardig gebeuren. Behalve door wat naaste familieleden werd er weinig gehuild en dan nog ingehouden. Er werd niet geschreeuwd. Er werd zelfs hier en daar gelachen, zonder dat dit als ongepast werd gevoeld. Er wordt vaak verteld dat wij Nederlanders niet in staat zijn om onze gevoelens te uiten. Men wijst dan op andere volken die nog echt verdriet hebben en dat dan ook navenant tonen. Dit zou voor loutering zorgen. Het werkt echter andersom: het tonen van emotie versterkt de emotie. Lachen versterkt de vrolijkheid, schreeuwen maakt de boosheid groter. Hersens en lichaam beïnvloeden elkaar. Als wij gaan schreeuwen bij verdriet, kan de emotie zo hoog oplopen dat boosheid kan worden gegenereerd.

De hersenen maken dan een interpretatiefout. De manier van de gemiddelde Nederlander om met verdriet om te gaan is dus uitstekend. Het zorgt ervoor dat het verdriet snel wordt verwerkt. Praten over emoties werkt analoog. Het verbatim behandelen van positieve onderwerpen bevordert een goed humeur. Men heeft uiteraard behoefte aan begrip voor negatieve gevoelens, maar een te veel bespreken daarvan leidt tot depressieve gevoelens. Nederlanders behoren tot de gelukkigste volken op aarde.