Voorbij

Tegenwoordig houdt men van bier. Vroeger hield men meer van wijn. Het is ongeveer drie jaar geleden dat deze verandering plaatsvond. En we moeten het er maar mee doen.

Ik was eens heel lang geleden met mijn goede vriend Arno en mijn ex Els op vakantie in Engeland. Die vriend dronk in Nederland Lift: een mengeling van ananas en grapefruit, zeer aangelengd met bruiswater. Hij vroeg daar om Lift, maar dat begrepen ze daar niet in Cornwall. Achteraf bleek dat het daar Lilt heette. Ik kan me nog herinneren dat er zich een absurde discussie ontpopte. Please Lift. No, Lilt. Yes, Lift. No, Lilt. Et cetera. Uiteraard kreeg hij zijn geliefde drankje, want hij was zeer sympathiek.

Ze hadden dus alletwee gelijk, behalve dat het jammer is dat Lift in Nederland niet meer bestaat.

Veel dingen die ik vroeger belangrijk vond, zijn er niet meer. Het telegram bijvoorbeeld. Dat was een bericht dat per woord betaald werd. Het werd door een beambte persoonlijk bezorgd. Het minimum was zeven woorden Ik heb eens van een geliefde een telegram gekregen met alleen het woord ‘kusje’. De ondertekening was gratis. “Zo, dat is een duur kusje,”  zei de dienstdoende ambtenaar. (Vroeger was de post van de Staat.) Ik had nog nooit een telegram gekregen. Mijn god, wat hield ik van haar! Dit gebaar werd mij dus persoonlijk bezorgd. Het kostte haar zeven gulden, maar voor liefde zijn geen limieten.

Over deze vrouw zal ik u nog weleens vertellen, maar niet nu.

Dat de waterstoker verdwenen is en de aan huis komende groenteboer, daar maal ik niet om. Ik heb wel een nostalgie naar de firma’s Ermi en Vami. Dat waren ijsboeren van wie de karretjes met geklingel door onze straten reden en die hun ijsjes gaarne aan de man brachten. Achteraf bleek dat Ermi stond voor Rotterdamse Melk Inrichting en Vami voor Vereenigde Amsterdamse Melkinrichting. Gelukkig wisten wij dat niet, want Vami-ijs was lekkerder.

Ondanks dat ik niet van voetbal hou, vind ik het aangenaam dat Sparta weer in de eredivisie zit. Ik zat meer dan eens op de jongenstribune aldaar met mijn vriend Jos, maar gelukkig weet hij inmiddels ook beter. Later gingen we naar honkbal kijken, ook van Sparta, maar op een ander veld.

En wat ik ook heel erg mis, zijn de schuifdeuren. Het voordoek van de huiskamer. Als er geen schuifdeuren waren geweest, had mijn vader in de oorlog niet in een huiskamer opgetreden waar mijn moeder hem souffleerde. Zo hebben ze elkaar leren kennen. Zonder schuifdeuren was ik er niet geweest.

Er is helaas nog wat verdwenen: het geloof in sprookjes. Maar ik ben er zeer ambigu over. Ik bedoel natuurlijk niet de echte sprookjes, zoals die van Andersen en Grimm, maar de alledaagse sprookjes. Neem astrologie. Volstrekte nonsens, maar ik gebruikte vroeger een boekje over Tweelingen bij de eerste kennismaking met een potentiële minnares. Astrologisch val ik onder dat teken. En in dat boekje stonden de combinaties van dat soort met andere tekens. Het boekje was daar duidelijk over: sommige combinaties hebben kans op succes, andere niet. Als de betreffende juffrouw waar ik mee wilde vrijen een slechte combinatie met mij was, stapte ik over naar plan B, de ascendant. In mijn geval is dat Leeuw. Niet dat ik weet wat een ascendant is en ik ga het ook niet opzoeken, maar als Tweelingen niet werkte, werkte Leeuw wel. Nogmaals, het is aantoonbare onzin, net als iriscopie, piskijken en homeopathie (en nog een heleboel dingen meer), maar het is toch jammer dat ik het niet meer kan gebruiken.

Maar ik ben blij dat god dood is.