Winnetou

U weet misschien nog dat de hoofdredacteur van de Missive deze zomer lange tijd in het ziekenhuis moest verblijven. Dat was een harde tijd, niet alleen voor haar, maar ook voor de adjunct, die zijn ziel kwijt was. Weer thuis gekomen, moest ze nog weken revalideren. Gelukkig waren er nog een paar mooie dagen te genieten en met behulp van een rolstoel en het niet geringe gewicht van de adjunct ging ze naar de stad. Een kleertje kopen, een potje verf, een pak gekleurd papier voor een omslag, van die dingen. Nuttige, maar aangename boodschappen. Maar ook het zitten in een rolstoel is vermoeiend, laat staan het duwen ervan en er werd besloten ergens te ravitailleren. Het vrolijke tweetal dacht aan het restaurant van de Bijenkorf, want die hebben wel eens aparte broodjes. Een fijn plan. Na wat gehannes met de rolstoel kon een plaats verworven worden met fraai uitzicht op de Coolsingel.

Hè, hè, even zitten. Mjam, mjam, lekker broodje. Helaziter zat twee tafels verder een jong echtpaar met een nog veel jonger kind. Leuk kind, vrolijk en ongeremd. Het meende dit echter te moeten uiten door met steeds groter wordende frequentie een penetrant gegil te slaken. In plaats dat de ouders een deken over het kind legden, moedigden zij het aan tot nog meer exploraties van het jeugdig toonbereik. De adjunct zat met zijn rug naar deze human sound machine, maar merkte aan zijn partner dat die de stemoefeningen van het kotertje maar matig kon waarderen. Op gegeven moment moest zij zelfs haar oren dichthouden om zich te beschermen tegen verdere beschadigingen van hamer en stijgbeugel.

Nu is de adjunct een vriendelijk man, maar je moet niet aan zijn vrouw komen. Hij draaide zich om en zei, nog geeneens heel erg onwelwillend: “Zeg, kan het niet wat zachter.” Het werd iets stiller. Even daarna stapte het drietal op. Toen de vader langs het tafeltje van het redactionele duo liep, sprak hij de gedenkwaardige woorden: “Als je niet tegen kinderen kan, moet je op het kerkhof gaan wonen.” De adjunct riposteerde dat je kinderen ook kan opvoeden. De moeder wilde niet achterblijven en zei: “Je kunt wel zien dat je geen kinderen hebt, Winnetou,” klaarblijkelijk refererend aan de haarband van de adjunct. Zijn luid geschater achtervolgde hen enige afdelingen. Toevallig uit het raam kijkend zagen de vermeende Apache en zijn vriendin de ouders hun luidruchtige spruit een filiaal van Intertoys binnenvoeren. De gekwetste ouderziel moest getroost worden.