Kijken en spreken

Lang geleden was ik met mijn vriendin E. in Wenen. Dat was toen een aangenaam burgerlijke stad met beleefde mensen en een aantal gigantisch grote musea, die op onregelmatige tijden open waren. Als wij zo’n gebouw bezochten, dan ging E. voor het eerste schilderij staan en bekeek het grondig. Als zij naar schilderij twee ging, ging ik naar zaal twee. Als ik het gehele museum bekeken had, had zij een zaal in zich opgenomen. Ik was getrainder dan zij in kunst, maar het verschil in tempo kon daaraan niet geheel geweten worden.

Continue reading

Filed under: De Mens, Missive

Musea

In de jaren tachtig kwam ik wel ereis in Drachten vanwege een aldaar wonende relatie. Drachten was geen wereldstad, maar de jongeren hingen toen al toch behoorlijk te hangen in het niet erg boeiende winkelcentrum. Gelukkig was er een museum. De directeur was er tevens suppoost. Wij moesten per se onze naam in een boek zetten, vanwege de subsidie.

Continue reading

Filed under: De Mens, Missive