Er was een periode dat mijn vader een keer per maand, nadat hij zijn salaris gekregen had, naar de Bijenkorf ging en nieuwe onderdelen kocht voor ons servies. Mijn moeder noch vader kwam uit een familie waar je als huwelijkscadeau een servies voor twaalf personen kreeg. Bovendien was het vlak na de oorlog en er was niet zoveel.
Ik heb een mooie muzikale herinnering: de eerste stereo-uitzending op de radio in de Nederlandse ether. De enige twee zenders die toen bestonden, werkten samen om de Nederlandse bevolking te laten genieten van de Mattheuspassie in stereophonische geluidsweergave. Eén zender voor één kanaal.
Ik had alleen maar een broer. Mijn vriend Jos had alleen maar broers. En zowel de lagere school als het gymnasium waren jongensscholen. Tot mijn zestiende zat ik daar niet zo mee. Mijn hormonen begonnen zich wat laat te ontwikkelen. Herstel, ik wist pas op latere leeftijd wat ik ermee moest doen.
‘Andere Tijden’ is een van de mooiste programma's op de televisie, ik bedoel natuurlijk de tv. Een tijdje geleden ging het over het verschijnsel S5, de manier waarop sommige jongens werden afgekeurd voor de dienstplicht. Soms gaat dat geschiedenisprogramma over de Hoffman-affaire of over de emigranten naar Australië. Daar heb ik allemaal niks mee te maken: nooit iets met deze zaken te maken gehad, maar S5, daar weet ik alles van. Dit programma triggerde mijn herinneringen, om het maar eens modern te zeggen.
In de jaren tachtig kwam ik wel ereis in Drachten vanwege een aldaar wonende relatie. Drachten was geen wereldstad, maar de jongeren hingen toen al toch behoorlijk te hangen in het niet erg boeiende winkelcentrum. Gelukkig was er een museum. De directeur was er tevens suppoost. Wij moesten per se onze naam in een boek zetten, vanwege de subsidie.
Mijn vader was een grappenmaker. Tegenwoordig zijn vaders opvoeders, begeleiders en stimulators van hun kinderen. Vroeger was dat anders. Toen deden moeders de opvoeding in hun eentje. Wanneer vaders thuiskwamen van hun werk, wensten ze niet gestoord te worden door een over de kinderen klagende moeder.
Mijn moeder was kooklerares. Hoewel het in de jaren vijftig en begin zestig niet geheel netjes werd gevonden dat een getrouwde vrouw een baan buitenshuis had, had mijn vader daar niet zoveel moeite mee. Als kantoorbediende verdiende hij niet buitensporig en het geld dat mijn moeder binnenbracht, verrijkte het hele gezin. Mijn moeder werd qua huishoudgeld nogal krap gehouden, klaagde ze vaak en haar eigen inkomen maakte haar minder afhankelijk. Het betekende overigens niet dat ze dagenlang van huis was, zeker niet toen we nog klein waren, maar van tijd tot tijd moesten we onszelf redden.
Tukker & Everwijn Instituut