Allah is af

Er was een tijd dat ik dacht dat ik dichter was. Niet als iets om erbij te doen, maar als een innerlijke noodzaak. Dat gevoel moet ik ook geventileerd hebben, want ik kreeg op verjaardagen regelmatig dichtbundels, uiteraard van anderen en vaak uit de ramsj. Het is een misverstand dat mensen die dichten automatisch ook van alle producten van die kunstvorm houden. Integendeel, als een dichter zijn eigen werk niet als superieur beschouwt, impliceert hij dat hij het nog moet leren. Ik merk dat ik in een strenge bui ben.

Continue reading

Filed under: De Mens, Missive

Katholiek Theater

Wij waren thuis katholiek. Anderen noemden ons Rooms, wat beter was, want dat had een rijm met vroom en dat waren we zeker. Voor en na het eten werd er gebeden en voor het slapen gaan zeiden wij ons avondgebed en vader gaf ons een zegenend kruisje op het voorhoofd.

Continue reading

Filed under: De Mens, Missive

Opa’s Vloot

Mijn opa had de leesmap. Thuis hadden wij heel veel boeken en zelfs een tiendelige Winkler Prins Encyclopedie. We hadden een abonnement op twee kranten, de Katholieke Illustratie, de Wereldbibliotheek en de Donald Duck. Bij ons thuis was dus overdreven veel te lezen. Maar wij hadden geen leesmap.

Continue reading

Filed under: De Mens