Loop eens een willekeurige speelgoedwinkel in, liefst van een grote keten. Behalve dat veel speelgoed alleen goed is om kinderen te leren slopen, want volstrekt nutteloos noch amusant, is de vormgeving van de bulk van de artikelen volstrekt abject. Het is duidelijk: kinderen hebben geen smaak. Een van mijn favorieten is My little pony. Ik kan me voorstellen dat als een meisje een aantal jaren aan dit fenomeen is blootgesteld, het nooit helemaal goed meer zal komen met het kind.
In het regeerakkoord van 2007 schrijven de regeringspartijen: “Wij willen werken aan een samenleving waarin mensen zich duurzaam met elkaar verbonden weten. Het is onze ambitie mensen het daarvoor benodigde vertrouwen in elkaar en in de toekomst te geven.” Dat zijn mooie woorden, maar ik begrijp er niet veel van.
Ik heb het nooit zo leuk gevonden om kind te zijn. Het kindschap heeft een aantal duidelijke nadelen: anderen zijn jou de baas, je hersens zijn beperkt en je leeftijdgenoten deugen niet. Als het kindschap zo leuk was, zouden kinderen niet zo vaak huilen. Je moet allerlei dingen doen en leren, waar je het nut niet van inziet. Alle volwassenen die je tegenkomt, zijn beter dan jij in vrijwel alles. Het kindschap is een frustrerend tijdperk.
Ik vier altijd mijn verjaardag. Traditie. Het geeft altijd een tevreden gevoel om een avond lang koning te zijn in je vriendenrijk. Het geeft ook een rijk gevoel. Je geeft vrienden de gelegenheid om te kunnen genieten van je andere vrienden. Soms ontstaan nieuwe vriendschappen. (In het ergste geval hebben ze jou dan niet meer nodig, maar dat komt gelukkig zelden voor.) Ik leen zelf ook graag vrienden van anderen. Als iemand met jou bevriend is, zal hij hoogstwaarschijnlijk een goede smaak hebben.
Nou heb ik best wel een paar goede vriendinnen gehad en ik heb er nog steeds wel een paar, maar sommige vrouwen denken dat als een vriendje hebt, dat je vriendinnen dan een stapje terug kunnen doen. En als je dan zo'n schaap ziet die zwijmelend opkijkt naar een aperte droplul, die haar nog belazert ook, dan is mijn plaatsvervangende schaamte nog groter dan mijn medelijden.
Op gegeven moment ging mijn moeder dood. Dat is een paar jaar geleden en ik weet tot mijn schande niet wanneer dat precies is geweest. En nu ik zie dat ik ‘tot mijn schande’ schrijf, weet ik gelijk dat dit onzin is. Het feit dat je geen innerlijke agenda hebt met de data van geluk en verdriet, betekent niet dat je geen betrokkenheid aangerekend kan worden.
Tukker & Everwijn Instituut